Strona główna Galeria zdjęć Historia Najciekawsze miejsca |
Pierwszą osadą na terenie dzisiejszego Trzcińska była osada rybacka, która powstała we wczesnym średniowieczu na wyspie
jeziora. Do końca XII wieku osada podlegała ośrodkowi władzy kasztelańskiej w Cedyni. Po utworzeniu w latach 1123-1124
diecezji lubuskiej rozpoczął się znaczny rozwój wsi. W 1248 roku biskup kamieński Wilhelm nadał przywilej zbierania
dziesięciny od ludności wsi, określonej wówczas jako Sconenvlete. W połowie XIII wieku Trzcińsko weszło w skład
Nowej Marchii,
która oddzielała księstwo zachodniopomorskie od Polski. W II połowie XIII wieku, po przybyciu rodziny Werbenów i otrzymaniu
jako przywilejów m.in. jeziora i grodziska, rozpoczęła się przebudowa osady, której ówczesny układ architektoniczny pozostał
czytelny do dzisiaj. W centrum miasta został wybudowany kościół i dom kupiecki, który wkrótce zaczął pełnić funkcje ratusza.
Pierwsza wzmianka o Trzcińsku jako mieście pojawiła się w 1281 roku. W lutym tego roku margrabiowie brandenburscy Jan II i
Otton IV wydali dokument, na mocy którego miasto otrzymało herb, prawo wyborów wójtów, posiadania ziemi, budowy domów i
prowadzenia targów. Zmieniono także nazwę osady na Schowenfliet. Jeszcze później zmieniono nazwę miasta na Schönfliess i nazwa ta
przetrwała do 1945 roku.
W XIV wieku miasto uzyskało prawo wywozu zboża, prowadzenia wolnego jarmarku oraz zwolnienie z opłat celnych. W latach 1402-1454 miasto należało do Zakonu Krzyżackiego. W 1433 roku zostało zniszczone przez husytów, a w 1468 roku przez książąt pomorskich. W 1538 roku miasto zostało przejęte przez margrabiego Jana Kostrzyńskiego, który wprowadził tu wiarę protestancką. Podczas wojny trzydziestoletniej, w 1627 roku, miasto zajęły wojska cesarskie, a w 1630 roku Szwedzi. W 1634 roku miasto zostało doszczętnie spalone przez wojska Albrechta Wallensteina. W 1899 roku Trzcińsko uzyskało połączenie kolejowe z Pyrzycami i Godkowem. W 1895 roku odkryto w okolicy pokłady torfu borowinowego i założono pierwsze kąpielisko, a następnie zakład leczniczy. W zakładzie leczyli się chorzy z całej północnej Europy, a miasto otrzymało tytuł Zdrój. Po II wojnie światowej miasto znalazło się w granicach Polski. W 1948 roku, ze względu na pobliskie lotnisko wojsk radzieckich w Chojnie, wywieziono całe wyposażenie uzdrowiska do Połczyna Zdroju, a sam zakład leczniczy zamknięto. Obecnie Trzcińsko-Zdrój jest siedzibą gminy miejsko-wiejskiej w powiecie gryfińskim, w województwie zachodniopomorskim. Według danych z 2016 roku liczba mieszkańców wynosiła niecałe 2400 osób. Miasto położone jest na Pojezierzu Myśliborskim nad rzeką Rurzycą. Przez miasto przebiega droga krajowa nr 26. Trzcińsko-Zdrój leży w odległości około 75 km na południe od Szczecina.
Pierwotnie budynek nazywany był Domem Kupieckim. Pod koniec XIV wieku został znacznie przebudowany i
zaadoptowany na siedzibę władz miejskich. Do wschodniej ściany dobudowano halę targową. W 1550 roku obie
części budynku połączono i powiększono o jedną kondygnację, zakończoną wysokim dwuspadowym dachem z
niewielką wieżą kalenicową. Szczyty otrzymały ozdobne
maswerki,
a wnętrza sklepienia siatkowo-krzyżowe. Ratusz był wielokrotnie przebudowany i remontowany, ostatni raz w
latach 90-tych XX wieku.
Ratusz zbudowano na rzucie prostokąta. Jest to budynek ceglany, dwukondygnacyjny. Z dawnego założenia pozostały wysokie piwnice, posiadające kolebkowe sklepienia. W niektórych pomieszczeniach zachowały się też sklepienia krzyżowo-żebrowe. Dawna sala sądowa jest ozdobiona sklepieniami siatkowymi z polichromią renesansową z XVI wieku. Wejście do budynku ozdobione jest gotyckim, ostrołukowym portalem. Szczyt fasady zachodniej w kształcie trójkąta posiada dekorację maswerkową i wieżyczki umieszczone na jego krawędziach.
Wzniesiono na początku XIV wieku z granitowych głazów narzutowych. Miały około 30 wieżyczek strzelniczych
zwanych strażnicami bądź "wymijankami" na wpół otwartymi. Grubość muru wynosiła 1 m, a wysokość wahała się
od 6 do 9 metrów. Całość była otoczona fosą i wałem ziemnym. Obwarowania przetrwały do końca XVIII wieku. W
XIX wieku fosa i wał obrony zostały zniesione, a ich miejsce powstały tereny zielone i działki ogrodowe.
Zbudowana na początku XIV wieku. Była najważniejszą budowlę obronną miasta o wysokości 20,25 m. Wzniesiona z
kamienia i nadbudowana w cegle na początku i pod koniec XV wieku. Brama jest budowlą wieżową, dwustopniową,
na rzucie prostokąta o wymiarach 8x8,5 m. Stopień dolny, o kształcie prostopadłościanu, złożony jest z dwóch
części - dolnej, zbudowanej z ciosów granitowych o wysokości 6 m, mieszczącej przejazd i wejście od strony
wschodniej oraz górnej dwukondygnacyjnej części ceglanej zakończonej ośmiobocznym gankiem obronnym ozdobionym
fryzem ceglanym.
W elewacji zewnętrznej dwie przypory z prowadnicami brony. Tuż pod gankiem obronnym trzy otwory szczelinowe. W elewacji wewnętrznej dwa rzędy ostrołukowych blend. Od strony wschodniej na wysokości drugiej kondygnacji otwór będący najprawdopodobniej pozostałością danskera.
Zbudowana w I połowie XIV wieku, nadbudowana w cegle w końcu XV wieku. Wysokość bramy wynosi 18 m. Brama
wieżowa, dwustopniowa, na rzucie prostokąta o wymiarach 6,5x7,5 m. Do XIX wieku zespół bramny składał się z
bramy wewnętrznej, szyi bramnej i przedbramia. Dolny stopień bramy wewnętrznej złożony jest z dwóch części -
dolnej dwukondygnacyjnej części kamiennej, z ceglanym przejazdem i górnej jednokondygnacyjnej części ceglanej.
Elewacja posiada dwie ceglane
przypory.
Powyżej rząd czterech wysokich blend, jedna z otworem. Z części graniastej zakończonej blankowaniem wyrasta
ośmioboczny, dwukondygnacyjny nieregularny
tambur
wysokości 3,5 m. Górny stopień zwieńczony jest blendowanym krenelażem. Bramę wieńczy ośmioboczny ostrosłup.
Powstała pod koniec XV wieku w wyniku zamknięcia czatowni półkolistej z początku XIV wieku. Nazwa związana jest
prawdopodobnie z magazynowaniem w baszcie prochu strzelniczego. Jest to budowla gotycka, kamienno-ceglana,
trójkondygnacyjna, na rzucie koła o średnicy 5,8 m i wysokości 16,5 m. Dolna część, czyli pozostałości dawnej
czatowni, wzniesiona jest z kamienia polnego. Wyższa część ceglana, z otworami strzelniczymi, zwieńczona gankiem
obronnym, zakończonym prostym murem bez blankowania. Całość nakryta wysmukłym stożkiem ceglanym z bocianim gniazdem.
Zbudowana pod koniec XV wieku w stylu gotyckim, w wyniku przebudowy prostokątnej czatowni z I połowy XIV wieku.
W XIX wieku do baszty dobudowano dom mieszkalny. Baszta dwustopniowa o wysokości 13 m. Dwukondygnacyjny stopień dolny
na rzucie prostokąta o wymiarach 5,2x5,4 m, wzniesiony jest z kamienia, z narożami i ścianą wewnętrzną z cegły. Ceglany
stopień górny jest również dwukondygnacyjny, zakończony prostym murem. W elewacji zewnętrznej trzy pary otworów
szczelinowych. Ze stopnia górnego wyrasta wieloboczny ostrosłup z bocianim gniazdem.
Baszta Zachodnia była budowlą gotycką zbudowaną na początku XV wieku w wyniku przemurowania półkolistej czatowni z
XIV wieku. Nazwa była prawdopodobnie zwiążana z przechowywaniem w jej dolnej części żywności i lodu.
Baszta runęła w 1984 roku w wyniku gwałtownej wichury i z powodu wieloletnich zaniedbań w jej konserwacji. Odbudowana w 2011 roku.
Został zbudowany prawdopodobnie w latach 1260-1280. Przebudowany w XIV i XV wieku. W latach 1402-1454 przeszedł w
posiadanie Zakonu Krzyżackiego. W 1433 roku został zniszczony podczas wyprawy husyckiej i odbudowany po kilku latach.
W 1536 roku stał się świątynia protestancką. W czasie wojny trzydziestoletniej został obrabowany przez wojska cesarskie.
W latach 1883-1894 kościół został odnowiony. Obecnie jest to obiekt trzynawowy o długości 26,65 m i szerokości 13,40 m,
z szeroką wieżą od zachodu, o murach grubości około 1,15 m. Wschodni szczyt kościoła posiada dekorację złożoną z 6
smukłych blend ostrołukowych umieszczonych poniżej wgłębienia w kształcie krzyża.
Wewnątrz na uwagę zasługują: neogotycka ambona z 1894 roku (fot.), organy z II połowy XIX wieku, neogotycka chrzcielnica z końca XIX wieku, barokowa tablica nagrobna Anny Cathariny von Kunow z około 1650 roku, klasycystyczny ołtarz z połowy XIX wieku (fot.).
Zbudowany około 1855 roku dla Cesarskiego Urzędu Pocztowego. Budynek usytuowany jest narożnie w zwartej zabudowie pierzei
rynku. Styl neoklasycystyczny. Elewacja frontowa z przejazdem bramnym z boku. Zachowana pierwotna stolarka okienna i
drzwiowa.
07.2018 Na podstawie stron internetowych:
Strona miasta i gminy Trzcińsko-Zdrój
oraz
Trzcińsko-Zdrój w Wikipedii. Aktualizacja 29.07.2018 |
Ratusz Rynek Kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy Mury obronne Mury obronne Brama Chojeńska Baszta Zachodnia Mury obronne Brama Myśliborska Wszystkie zdjęcia wykonane aparatem Panasonic Lumix DMC-FZ300
|