Lwówek Śląski, czyli miasto lwa. A oprócz lwa miasto ma też jeden z najciekawszych architektonicznie ratuszy w Polsce. O basztach, miejskich murach, zabytkach sakralnych czy Szwajcarii Lwóweckiej już nawet nie wspomnę.
A na zakończenie zwiedzania warto zajrzeć do prawdopodobnie najstarszego browaru w Polsce, aby zakupić świetne lokalne piwa :-)

• Ratusz  (fot.)  (fot.)  (fot.)
Pierwszy ratusz w Lwówku Śląskim powstał w połowie XIII wieku. W 1480 roku dobudowano do niego wieżę, a w latach 1522-1524 ratusz przebudowano w kształcie zachowanym do dzisiaj. W 1588 roku na wieży ratusza po raz pierwszy zamontowano zegar. W latach 1902-1905 ratusz powiększono o podcienia handlowe i klatkę schodową. W 1945 roku ratusz częściowo spłonął, odbudowany w latach 1955-1958.
Budynek wzniesiono na planie wydłużonego prostokąta, jest dwukondygnacyjny, nakryty stromym dachem dwuspadowym z licznymi lukarnami. Od zachodniej strony przylega do ratusza wysoka wieża, dołem czworoboczna, wyżej cylindryczna z czterema tarczami zegarowymi. W najwyższej części wieża jest ośmioboczna, zakończona hełmem z iglicą i kulą na szczycie  (fot.). Fasada południowa jest zaakcentowana portalem i szeregiem podwójnych okien z obramieniami zdobionymi motywami roślinnymi i maszkaronami. Wejście do budynku po wschodniej stronie prowadzi przez późnogotycką sień nakrytą sklepieniem sieciowym wspartym na jednym filarze oraz wtopionych w lico ściany półfilarach. W sieni znajdują się dwie kamienne rzeźby: jedna z nich przedstawia męską postać z cyrklem w dłoniach i monogramem T.L., druga to przedstawienie księcia Henryka Jaworskiego i księżnej Agnieszki Przemyślidki.
Wewnątrz w Sali Ławy Sądowej zachowały się oryginalne freski  (fot.), w pomieszczeniu Lochu Głodowego i Izby Tortur znajdują się repliki narzędzi katowskich  (fot.)  (fot.). Najefektowniejszą salą jest Sala Ślubów wyłożona ciemnym drewnem, z drewnianym pseudosklepieniem. W rogach sali stoją cztery ozdobne filary, do których przylegają metalowe, ornamentowe kraty podtrzymujące spływy łuków sklepienia. Wnętrze ozdobione jest neogotyckimi witrażami  (fot.)  (fot.).
W narożniku na wschodniej ścianie budynku znajduje się Fontanna z Sową, która powstała w czasie prac renowacyjnych, które przeprowadzono w I połowie XX wieku  (fot.). Fontanna przykryta jest owalnym daszkiem, u podłoża zamieszczono niski murek, który otacza miskę fontanny. Na szczycie fontanny zamontowano rzeźbę sowy. Obok ratusza znajdują się jeszcze dwie fontanny. Fontanna Sukienników, najstarsza z fontann, powstała w wyniku przebudowy dawnej studni w XVIII wieku. W dwudziestoleciu międzywojennym w fontannie umieszczono pomnik Sukienników, od którego pochodzi nazwa fontanny. Drugą fontanną jest Fontanna z Lwem. Swoją nazwę zawdzięcza figurze lwa, która jest jej zwieńczeniem. Powstała w XVIII wieku w miejscu studni, gdzie wzniesiono betonowy murek z głową delfina. W centralnym miejscu wzniesiono toskańską kolumnę z rzeźbą lwa trzymającą herb miasta z wyrytym na cokole 1711 rokiem. Figurę lwa na początku XXI wieku zdemontowano i zastąpiono kopią. Oryginalna figura znajduje się w budynku ratusza.
Ratusz jest siedzibą władz miejskich i Urzędu Stanu Cywilnego, ponadto mieści się tu biblioteka i Placówka Historyczno-Muzealna w Lwówku Ślaskim. Codziennie o godzinie 12 z wieży ratusza odgrywany jest lwówecki hejnał.


• Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny  (fot.)  (fot.)
Kościół został ufundowany przez Henryka II Pobożnego przed 1238 rokiem jako późnoromańska bazylika murowana z ciosów kamiennych. Z pierwotnej budowli zachowała się do dnia dzisiejszego tylko fasada zachodnia z wieżami. Kościół ten spłonął w 1455 roku. Odbudowa rozpoczęła się w 1493 roku i trwała aż do około 1550 roku. W 1752 roku zawaliły się sklepienia, które podczas nieudolnej restauracji w latach 1863-1866 zostały zastąpione prostym drewnianym stropem.
Obecnie jest to świątynia murowana z cegły i ciosów piaskowcowych, halowa o trzech nawach i ośmiu przęsłach, składająca się z prezbiterium i naw bocznych. Fasada zachodnia z dwiema wieżami jest ozdobiona na osi portalem z końca XIII wieku, wykonanym z czerwonego piaskowca. W tympanonie jest umieszczona płaskorzeźba przedstawiająca Koronację Matki Boskiej  (fot.). Wewnątrz kamienna, renesansowa chrzcielnica z około 1560 roku, barokowy obraz Koronacja Matki Boskiej z 1771 roku, w zakrystii znajduje się puszka z 1684 roku, pacyfikał z 1722 roku i kielich z 1727 roku  (fot.)  (fot.).


• Klasztor i kościół św. Franciszka z Asyżu  (fot.)  (fot.)
Kościół zbudowano w latach 1264-1320, pierwotnie był jednonawowy. W XV wieku dobudowano nawę południową, a następnie północną. Od południa z kościołem styka się klasztor franciszkanów z XIII wieku, który był wielokrotnie odbudowywany i przebudowywany (1735, 1872-1875 i w XX wieku). Pomiędzy skrzydłami klasztoru a ścianą kościoła zamknięty jest prostokątny wirydarz. W 1543 roku franciszkanie opuścili klasztor przekazując go radzie miejskiej z przeznaczeniem na szkołę. Kościół do 1561 roku stał pusty, później po remoncie został świątynią ewangelicką. W 1629 roku kościół i klasztor zamknięto. W 1644 roku zawalił się strop świątyni. W 1652 roku zakonnicy przystąpili do odbudowy kościoła i klasztoru. W 1738 roku w klasztorze mieszkało 10 zakonników. W 1810 roku, po kasacie zakonu, zespół klasztorny przeszedł w posiadanie państwa pruskiego. W zabudowaniach mieściły się m.in. scena teatralna, arsenał, muzeum powiatowe, szkoła rolnicza. Po wojnie w budynku miała siedzibę straż pożarna, a potem urządzono tu magazyn materiałów budowlanych i składnicę maszyn rolniczych. W 2003 roku miasto przekazało klasztor franciszkanom.
We wnętrzu kościoła sklepienia krzyżowo-żebrowe i gwiaździste, wiele portali gotyckich oraz obramienia okienne i drzwiowe, w tym kurtynowe. Wyposażenie z przełomów XX i XXI wieku  (fot.). Do wnętrza prowadzi barokowy portal z około 1738 roku  (fot.). Po lewej stronie od wejścia znajduje się tablica z aniołem, który trzyma dwie tarcze. Na jednej wyrzeźbiony jest emblemat cechu piekarzy - obwarzanek, na drugiej inicjały MW i i data 1685. Na murach znajdują się epitafia i kamienne nagrobki z XVI-XVIII w. Część z nich została umieszczona w zachowanym fragmencie muru cmentarnego.


• Kaplica Świętego Krzyża  (fot.)
Zbudowana w 1496 roku na czas przebudowy kościoła parafialnego Wniebowzięcia NMP. Kaplica powstała w miejscu dawnej kaplicy cmentarnej św. Szczepana i Wawrzyńca. Podczas pożaru miasta w 1752 roku kaplica została spalona, ponownie odbudowana w 1755 roku. Wewnątrz sklepienie sieciowe z 1496 roku, wsparte na wspornikach wyciętych w części na kształt ludzkich głów. W ołtarzu głównym obraz Ukrzyżowanie z końca XVIII wieku i wcześniejsze tabernakulum. Oprócz tego kamienna, malowana chrzcielnica i kamienne złocone epitafium z XVIII wieku. Podczas prac remontowych z końca lat 80-tych XX wieku spod warstwy tynku odsłonięte zostały freski ze scenami Drogi Krzyżowej z około 1520 roku.
Jest to budowla jednonawowa z dobudowaną od wschodu zakrystią. Z czasu budowy kaplicy pochodzi, znajdujący się na północnej ścianie niewielki gotycki portal ostrołukowy. Nakryta czterospadowym dachem zwieńczonym barokową sygnaturką z małym dzwonem.


• Wieża dawnego kościoła ewangelickiego  (fot.)
Jedyna pozostałość po kościele ewangelickim. Wieża została dobudowana w latach 1846-1848 w stylu neogotyckim do ewangelickiej świątyni powstałej w latach 1746-1748. Ma 60 metrów wysokości.
Podczas II wojny światowej kościół wraz z wieżą nie został zniszzony. Zdewastowane i rozkradzione przez armię sowiecką zostało jedynie wnętrze. Po przymusowym wysiedleniu Niemców kościół pozostawał opuszczony. W kwietniu 1972 roku podjęta została decyzja o wysadzeniu kościoła. Wieża ocalała ponieważ jej zawalenie groziło uszkodzeniem sąsiadujących budynków mieszkalnych. Po latach wieża zaczęła przybierać coraz ciemniejszy kolor i stąd jej obecna potoczna nazwa "Czarna Wieża".


• Mury obronne  (fot.)  (fot.)
Mury obronne wznoszone były w dwóch etapach. W pierwszym (1261-1301), wybudowano pierścień wewnętrzny, w drugim (1435-1494) powstał pierścień zewnętrzny. Mury posiadały wówczas trzy bramy: Lubańską, Złotoryjską i Bolesławiecką. W połowie XVI wieku mury miejskie zostały przebudowane, a w 1643 roku częściowo zniszczone. Ponownie przystosowano je do celów militarnych w czasie wojen śląskich.
Wewnętrzny pierścień murów składał się z 23 prostokątnych baszt łupinowych, z których zachowało się 15. W zewnętrznym pierścieniu było 11 półokrągłych bastei.
Do dziś w obrębie murów obronnych zachowała się Baszta Bramy Bolesławieckiej i Baszta Bramy Lubańskiej.


• Baszta Bramy Lubańskiej  (fot.)  (fot.)
Zbudowana w XIII wieku jako jedna z trzech wież broniących bram miejskich. Najwyższa z zachowanych baszt miejskich. Wielokrotnie przebudowywana, w 1616 roku w wyniku błędów konstrukcyjnych runęła uszkadzając bramę. Odbudowana jeszcze w tym samym roku. W 1661 roku osadzono na niej barokowy hełm. W 1752 roku zniszczona w pożarze. Ponownie odbudowana po 32 latach. W 1752 roku, podczas pożaru miasta, baszta znów uległa spaleniu. Ponownie odbudowana w tym samym wieku. W 1809 roku przeprowadzono generalną renowację baszty. Przylegająca do baszty brama została rozebrana w połowie XIX wieku.


• Baszta Bramy Bolesławieckiej  (fot.)  (fot.)
Basztę Bramy Bolesławieckiej zbudowano prawdopodobnie na przełomie XIII i XIV wieku, przebudowana w XVI wieku. Stanowi część dawnych fortyfikacji miejskich.


• Dawna Komandoria Joannitów  (fot.)
Zbudowana w 1728 roku w stylu barokowym przez komtura zakonu joannitów hr. Jana Józefa von Götzen na miejscu poprzedniej renesansowej komandorii o czym świadczy barokowy portal z kartuszem herbowym z 1728 r. Budynek został przebudowany w 1752, a później w 1782 roku, kiedy otrzymał obecny wygląd. Po kasacie zakonu w 1810 roku włascicielem byłej komandorii został żydowski kupiec Dawid Meier Löwenberg.
W budynku bywali znamienici goście, m.in. w 1813 roku kwaterował tu car Rosji Aleksander I. Przebywali tu również generałowie i oficerowie sztabowi wojsk napoleońskich. Od 1860 roku mieścił się tu szpital, a od początku XX wieku do 1945 roku mieściło się w nim przedszkole katolickie. Po wojnie budynek wykorzystywała parafia. Obecnie w dawnej komandorii znajduje się Ośrodek Kolonijno-Szkoleniowy "Caritas".


• Kramy miejskie w rynku - Dom Ław Chlebowych i Obuwniczych  (fot.)
Budynek Ław Chlebowych i Obuwniczych powstał w XV wieku, mieścił pierwotnie kramy piekarzy i szewców. To jedna z trzech zabytkowych kamienic w rynku. Utrzymany w stylu późnego gotyku z elementami renesansu, dwukondygnacyjny. Nakryty wysokim, dwuspadowym dachem. Prostokątny otwór drzwi wejściowych we wczesnorenesansowym portalu z 1544 roku. Pomiędzy oknami piętra i poddasza godło cechu piekarzy.


• Domy w Bloku Ratuszowym  (fot.)


• Kamienica Agatowa  (fot.)
Zbudowana w stylu gotyckim w II połowie XV wieku, dawny dom burmistrza. Przebudowana w stylu renesansowym. Kamienica nazywana Agatową mieści obecnie sklep z kamieniami i minerałami, stąd też ta oryginalna nazwa samego budynku.


• Dawny pałac Hohenzollernów  (fot.)
Zbudowany w latach 1850-1852 w stylu klasycystycznym na polecenie księcia Konstantyna von Hohenzollerna-Hechingena. Miała to być zimowa rezydencja miejska dla księcia i prezent dla jego drugiej żony Amalii Schenk von Geyern.
Budynek składał się z kilku części: w gmachu głównym mieściła się rezydencja księcia i pokoje dla gości, dwa przyległe budynki zajmowali muzycy z rodzinami, a obsługa pałacu zamieszkiwała pozostałe dwa zewnętrzne skrzydła pałacu.
Obecnie siedziba Urzędu Miasta i Gminy Lwówek Śląski.


• Zamek Płakowice  (fot.)  (fot.)
Jedna z największych renesansowych budowli obronnych na Śląsku. Budowę zamku rozpoczął w 1550 roku Rumpold Talkenberg z Podskala. Budowa głównego budynku trwała do 1558 roku, a wykończenia do 1563 roku. Na przełomie XV i XVI wieku Płakowice stały się własnością rodu von Schaffgotsch. Ostatnim prywatnym właścicielem był August Ludwig von Nostitz-Rieneck, od którego zamek odkupiła w 1824 roku rejencja legnicka z przeznaczeniem na szpital psychiatryczny. Po II wojnie światowej w zamku mieściła się jednostka wojskowa. W latach 1952-1959 znajdował się tu Dom Dziecka, w którym było około 1000 dzieci koreańskich i ponad 200 dzieci polskich przywiezionych w 1954 roku z całej Polski. W latach 1966-1974 budynek zajmował batalion wojsk Obrony Terytorialnej Kraju. Po opuszczeniu przez wojsko zamek zaczął podupadać. Od 1992 roku należy do Chrześcijańskiego Ośrodka "Elim" Kościoła Baptystów.
Budowla składa się z trzech dwukondygnacyjnych skrzydeł okalających wewnętrzny dziedziniec krużgankami, których arkady wsparte są na jońskich kolumnach. W narożach znajdują się schody. Od czwartej strony budynek nzamknięty jest murem kurtynowym. Na dziedziniec prowadzi brama wjazdowa z portalem, przed którą znajduje się kamienny most przerzucony przez fosę obronną.


• Szwajcaria Lwówecka  (fot.)  (fot.)  (fot.)
Skałki "Szwajcaria Lwówecka" to zgrupowanie piaskowcowych form skalnych, największe poza Górami Stołowymi w całych Sudetach. Znajdują się w obrębie Parku Krajobrazowego Doliny Bobru. Skały rozciągają się na długości około 200 m nad głęboko wciętą doliną potoku Srebrna, będącego lewostronnym dopływem Bobru. W północnej ścianie skalnej o łącznej wysokości do 20 m znajdują się cztery wolnostojące baszty skalne oraz szereg ambon, półek skalnych, szczelin i jaskiń szczelinowych.

10.2018

Na podstawie stron internetowych: Strona miasta i gminy Lwówek Śląski oraz Lwówek Śląski w Wikipedii.

Aktualizacja 28.12.2018