Strona główna Galeria zdjęć Historia Najciekawsze miejsca |
Najstarszą zanotowaną w historycznych dokumentach nazwą miasta jest Lwow z 1158 roku. Nazwa ta oznaczała "miasto lwa".
Miasto leżało przy szlaku handlowym zwanym Królewską Drogą i dzięki takiemu położeniu szybko się rozwijało. W 1209 roku
książę
Henryk I Brodaty
nadał Lwówkowi prawo warzenia piwa i
prawo mili.
W 1217 roku ten sam książę nadał Lwówkowi Śląskiemu prawa miejskie wzorowane na magdeburskich. W 1243 roku książę
Bolesław Rogatka
zorganizował w mieście pierwszy na Śląsku turniej rycerski, a w latach 1278-1286 Lwówek był siedzibą kolejnego z Piastów
świdnicko-jaworskich,
Bernarda Zwinnego
i stolicą samodzielnego
księstwa.
W następnym okresie miasto stało się częścią księstwa świdnicko-jaworskiego. W miarę rozwoju miasta mieszczanie uzyskiwali
różne przywileje: prawo do organizacji targów i jarmarków, handlu solą czy bicia własnej monety.
W 1392 roku, po śmierci księżnej Agnieszki, Lwówek przeszedł pod panowanie czeskie. W 1498 roku, król czeski Władysław II Jagiellończyk nadał Lwówkowi herb który, z wyjątkiem krótkiej przerwy, jest używany do dnia dzisiejszego. Na początku XVII wieku miasto liczyło ponad 8 tysięcy mieszkańców i funkcjonowało w nim 450 świetnie prosperujących warsztatów sukienniczych. Podczas wojny trzydziestoletniej (1618-1648) Lwówek został spustoszony i zniszczony. Zniszczenia wojenne oraz pożary w latach 1659 i 1704 spowodowały upadek miasta. Ożywienie gospodarcze miasta nastąpiło pod koniec XVIII wieku, jednak rozwój Lwówka został ponownie zahamowany w trakcie wojen napoleońskich. W drugiej połowie XIX wieku Lwówek uzyskał połączenie kolejowe ze Złotoryją (1884) i Gryfowem Śląskim (1885), a później także z Jelenią Górą (1909). Spowodowało to ożywienie gospodarcze miasta. Zaczęła rozwijać się turystyka wspierana przez koło Towarzystwa Karkonoskiego, rozwijał się przemysł spożywczy (browar Hochbergów oraz wytwórnia wódek), powstała kopalnia gipsu i anhydrytu. W 1945 roku, podczas działań wojennych, miasto zostało zniszczone w 40%. W wyniku ustaleń konferencji poczdamskiej Lwówek został przekazany Polsce, a dotychczasową ludność miasta wysiedlono do Niemiec. Obecnie Lwówek Śląski jest miastem powiatowym w województwie dolnośląskim. Leży nad Bobrem oraz jego dopływami: Płóczką, Srebrną i Widnicą, na granicy Pogórza Izerskiego i Kaczawskiego. Według danych z 2016 roku liczba mieszkańców wynosiła nieco ponad 9000 osób. Przez miasto przebiegają drogi wojewódzkie nr 297 i 364. Lwówek Śląski leży w odległości około 50 km na zachód od Legnicy i około 35 km na północ od Jeleniej Góry.
Pierwszy ratusz w Lwówku Śląskim powstał w połowie XIII wieku. W 1480 roku dobudowano do niego wieżę, a w latach
1522-1524 ratusz przebudowano w kształcie zachowanym do dzisiaj. W 1588 roku na wieży ratusza po raz pierwszy
zamontowano zegar. W latach 1902-1905 ratusz powiększono o podcienia handlowe i klatkę schodową. W 1945 roku
ratusz częściowo spłonął, odbudowany w latach 1955-1958.
Budynek wzniesiono na planie wydłużonego prostokąta, jest dwukondygnacyjny, nakryty stromym dachem dwuspadowym z licznymi lukarnami. Od zachodniej strony przylega do ratusza wysoka wieża, dołem czworoboczna, wyżej cylindryczna z czterema tarczami zegarowymi. W najwyższej części wieża jest ośmioboczna, zakończona hełmem z iglicą i kulą na szczycie (fot.). Fasada południowa jest zaakcentowana portalem i szeregiem podwójnych okien z obramieniami zdobionymi motywami roślinnymi i maszkaronami. Wejście do budynku po wschodniej stronie prowadzi przez późnogotycką sień nakrytą sklepieniem sieciowym wspartym na jednym filarze oraz wtopionych w lico ściany półfilarach. W sieni znajdują się dwie kamienne rzeźby: jedna z nich przedstawia męską postać z cyrklem w dłoniach i monogramem T.L., druga to przedstawienie księcia Henryka Jaworskiego i księżnej Agnieszki Przemyślidki. Wewnątrz w Sali Ławy Sądowej zachowały się oryginalne freski (fot.), w pomieszczeniu Lochu Głodowego i Izby Tortur znajdują się repliki narzędzi katowskich (fot.) (fot.). Najefektowniejszą salą jest Sala Ślubów wyłożona ciemnym drewnem, z drewnianym pseudosklepieniem. W rogach sali stoją cztery ozdobne filary, do których przylegają metalowe, ornamentowe kraty podtrzymujące spływy łuków sklepienia. Wnętrze ozdobione jest neogotyckimi witrażami (fot.) (fot.). W narożniku na wschodniej ścianie budynku znajduje się Fontanna z Sową, która powstała w czasie prac renowacyjnych, które przeprowadzono w I połowie XX wieku (fot.). Fontanna przykryta jest owalnym daszkiem, u podłoża zamieszczono niski murek, który otacza miskę fontanny. Na szczycie fontanny zamontowano rzeźbę sowy. Obok ratusza znajdują się jeszcze dwie fontanny. Fontanna Sukienników, najstarsza z fontann, powstała w wyniku przebudowy dawnej studni w XVIII wieku. W dwudziestoleciu międzywojennym w fontannie umieszczono pomnik Sukienników, od którego pochodzi nazwa fontanny. Drugą fontanną jest Fontanna z Lwem. Swoją nazwę zawdzięcza figurze lwa, która jest jej zwieńczeniem. Powstała w XVIII wieku w miejscu studni, gdzie wzniesiono betonowy murek z głową delfina. W centralnym miejscu wzniesiono toskańską kolumnę z rzeźbą lwa trzymającą herb miasta z wyrytym na cokole 1711 rokiem. Figurę lwa na początku XXI wieku zdemontowano i zastąpiono kopią. Oryginalna figura znajduje się w budynku ratusza. Ratusz jest siedzibą władz miejskich i Urzędu Stanu Cywilnego, ponadto mieści się tu biblioteka i Placówka Historyczno-Muzealna w Lwówku Ślaskim. Codziennie o godzinie 12 z wieży ratusza odgrywany jest lwówecki hejnał.
Kościół został ufundowany przez Henryka II Pobożnego przed 1238 rokiem jako późnoromańska bazylika murowana z
ciosów kamiennych. Z pierwotnej budowli zachowała się do dnia dzisiejszego tylko fasada zachodnia z wieżami.
Kościół ten spłonął w 1455 roku. Odbudowa rozpoczęła się w 1493 roku i trwała aż do około 1550 roku. W 1752 roku
zawaliły się sklepienia, które podczas nieudolnej restauracji w latach 1863-1866 zostały zastąpione prostym
drewnianym stropem.
Obecnie jest to świątynia murowana z cegły i ciosów piaskowcowych, halowa o trzech nawach i ośmiu przęsłach, składająca się z prezbiterium i naw bocznych. Fasada zachodnia z dwiema wieżami jest ozdobiona na osi portalem z końca XIII wieku, wykonanym z czerwonego piaskowca. W tympanonie jest umieszczona płaskorzeźba przedstawiająca Koronację Matki Boskiej (fot.). Wewnątrz kamienna, renesansowa chrzcielnica z około 1560 roku, barokowy obraz Koronacja Matki Boskiej z 1771 roku, w zakrystii znajduje się puszka z 1684 roku, pacyfikał z 1722 roku i kielich z 1727 roku (fot.) (fot.).
Kościół zbudowano w latach 1264-1320, pierwotnie był jednonawowy. W XV wieku dobudowano nawę południową, a
następnie północną. Od południa z kościołem styka się klasztor franciszkanów z XIII wieku, który był wielokrotnie
odbudowywany i przebudowywany (1735, 1872-1875 i w XX wieku). Pomiędzy skrzydłami klasztoru a ścianą kościoła
zamknięty jest prostokątny
wirydarz.
W 1543 roku franciszkanie opuścili klasztor przekazując go radzie miejskiej z przeznaczeniem na szkołę. Kościół do
1561 roku stał pusty, później po remoncie został świątynią ewangelicką. W 1629 roku kościół i klasztor zamknięto.
W 1644 roku zawalił się strop świątyni. W 1652 roku zakonnicy przystąpili do odbudowy kościoła i klasztoru. W 1738
roku w klasztorze mieszkało 10 zakonników. W 1810 roku, po kasacie zakonu, zespół klasztorny przeszedł w posiadanie
państwa pruskiego. W zabudowaniach mieściły się m.in. scena teatralna, arsenał, muzeum powiatowe, szkoła rolnicza.
Po wojnie w budynku miała siedzibę straż pożarna, a potem urządzono tu magazyn materiałów budowlanych i składnicę
maszyn rolniczych. W 2003 roku miasto przekazało klasztor franciszkanom.
We wnętrzu kościoła sklepienia krzyżowo-żebrowe i gwiaździste, wiele portali gotyckich oraz obramienia okienne i drzwiowe, w tym kurtynowe. Wyposażenie z przełomów XX i XXI wieku (fot.). Do wnętrza prowadzi barokowy portal z około 1738 roku (fot.). Po lewej stronie od wejścia znajduje się tablica z aniołem, który trzyma dwie tarcze. Na jednej wyrzeźbiony jest emblemat cechu piekarzy - obwarzanek, na drugiej inicjały MW i i data 1685. Na murach znajdują się epitafia i kamienne nagrobki z XVI-XVIII w. Część z nich została umieszczona w zachowanym fragmencie muru cmentarnego.
Zbudowana w 1496 roku na czas przebudowy kościoła parafialnego Wniebowzięcia NMP. Kaplica powstała w miejscu
dawnej kaplicy cmentarnej św. Szczepana i Wawrzyńca. Podczas pożaru miasta w 1752 roku kaplica została spalona,
ponownie odbudowana w 1755 roku. Wewnątrz sklepienie sieciowe z 1496 roku, wsparte na wspornikach wyciętych w
części na kształt ludzkich głów. W ołtarzu głównym obraz Ukrzyżowanie z końca XVIII wieku i wcześniejsze
tabernakulum. Oprócz tego kamienna, malowana chrzcielnica i kamienne złocone epitafium z XVIII wieku. Podczas
prac remontowych z końca lat 80-tych XX wieku spod warstwy tynku odsłonięte zostały freski ze scenami Drogi
Krzyżowej z około 1520 roku.
Jest to budowla jednonawowa z dobudowaną od wschodu zakrystią. Z czasu budowy kaplicy pochodzi, znajdujący się na północnej ścianie niewielki gotycki portal ostrołukowy. Nakryta czterospadowym dachem zwieńczonym barokową sygnaturką z małym dzwonem.
Jedyna pozostałość po kościele ewangelickim. Wieża została dobudowana w latach 1846-1848 w stylu neogotyckim
do ewangelickiej świątyni powstałej w latach 1746-1748. Ma 60 metrów wysokości.
Podczas II wojny światowej kościół wraz z wieżą nie został zniszzony. Zdewastowane i rozkradzione przez armię sowiecką zostało jedynie wnętrze. Po przymusowym wysiedleniu Niemców kościół pozostawał opuszczony. W kwietniu 1972 roku podjęta została decyzja o wysadzeniu kościoła. Wieża ocalała ponieważ jej zawalenie groziło uszkodzeniem sąsiadujących budynków mieszkalnych. Po latach wieża zaczęła przybierać coraz ciemniejszy kolor i stąd jej obecna potoczna nazwa "Czarna Wieża".
Mury obronne wznoszone były w dwóch etapach. W pierwszym (1261-1301), wybudowano pierścień wewnętrzny, w drugim
(1435-1494) powstał pierścień zewnętrzny. Mury posiadały wówczas trzy bramy: Lubańską, Złotoryjską i Bolesławiecką.
W połowie XVI wieku mury miejskie zostały przebudowane, a w 1643 roku częściowo zniszczone. Ponownie przystosowano
je do celów militarnych w czasie wojen śląskich.
Wewnętrzny pierścień murów składał się z 23 prostokątnych baszt łupinowych, z których zachowało się 15. W zewnętrznym pierścieniu było 11 półokrągłych bastei. Do dziś w obrębie murów obronnych zachowała się Baszta Bramy Bolesławieckiej i Baszta Bramy Lubańskiej.
Zbudowana w XIII wieku jako jedna z trzech wież broniących bram miejskich. Najwyższa z zachowanych baszt
miejskich. Wielokrotnie przebudowywana, w 1616 roku w wyniku błędów konstrukcyjnych runęła uszkadzając
bramę. Odbudowana jeszcze w tym samym roku. W 1661 roku osadzono na niej barokowy hełm. W 1752 roku
zniszczona w pożarze. Ponownie odbudowana po 32 latach. W 1752 roku, podczas pożaru miasta, baszta znów
uległa spaleniu. Ponownie odbudowana w tym samym wieku. W 1809 roku przeprowadzono generalną renowację
baszty. Przylegająca do baszty brama została rozebrana w połowie XIX wieku.
Basztę Bramy Bolesławieckiej zbudowano prawdopodobnie na przełomie XIII i XIV wieku, przebudowana w XVI wieku.
Stanowi część dawnych fortyfikacji miejskich.
Zbudowana w 1728 roku w stylu barokowym przez komtura zakonu
joannitów
hr. Jana Józefa von Götzen na miejscu poprzedniej renesansowej komandorii o czym świadczy barokowy portal z
kartuszem herbowym z 1728 r. Budynek został przebudowany w 1752, a później w 1782 roku, kiedy otrzymał obecny
wygląd. Po kasacie zakonu w 1810 roku włascicielem byłej komandorii został żydowski kupiec Dawid Meier Löwenberg.
W budynku bywali znamienici goście, m.in. w 1813 roku kwaterował tu car Rosji Aleksander I. Przebywali tu również generałowie i oficerowie sztabowi wojsk napoleońskich. Od 1860 roku mieścił się tu szpital, a od początku XX wieku do 1945 roku mieściło się w nim przedszkole katolickie. Po wojnie budynek wykorzystywała parafia. Obecnie w dawnej komandorii znajduje się Ośrodek Kolonijno-Szkoleniowy "Caritas".
Budynek Ław Chlebowych i Obuwniczych powstał w XV wieku, mieścił pierwotnie kramy piekarzy i szewców. To jedna z
trzech zabytkowych kamienic w rynku. Utrzymany w stylu późnego gotyku z elementami renesansu, dwukondygnacyjny.
Nakryty wysokim, dwuspadowym dachem. Prostokątny otwór drzwi wejściowych we wczesnorenesansowym portalu z 1544
roku. Pomiędzy oknami piętra i poddasza godło cechu piekarzy.
Zbudowana w stylu gotyckim w II połowie XV wieku, dawny dom burmistrza. Przebudowana w stylu renesansowym.
Kamienica nazywana Agatową mieści obecnie sklep z kamieniami i minerałami, stąd też ta oryginalna nazwa samego
budynku.
Zbudowany w latach 1850-1852 w stylu klasycystycznym na polecenie księcia Konstantyna von Hohenzollerna-Hechingena.
Miała to być zimowa rezydencja miejska dla księcia i prezent dla jego drugiej żony Amalii Schenk von Geyern.
Budynek składał się z kilku części: w gmachu głównym mieściła się rezydencja księcia i pokoje dla gości, dwa przyległe budynki zajmowali muzycy z rodzinami, a obsługa pałacu zamieszkiwała pozostałe dwa zewnętrzne skrzydła pałacu. Obecnie siedziba Urzędu Miasta i Gminy Lwówek Śląski.
Jedna z największych renesansowych budowli obronnych na Śląsku. Budowę zamku rozpoczął w 1550 roku Rumpold Talkenberg z
Podskala. Budowa głównego budynku trwała do 1558 roku, a wykończenia do 1563 roku. Na przełomie XV i XVI wieku Płakowice
stały się własnością rodu von Schaffgotsch. Ostatnim prywatnym właścicielem był August Ludwig von Nostitz-Rieneck, od
którego zamek odkupiła w 1824 roku rejencja legnicka z przeznaczeniem na szpital psychiatryczny. Po II wojnie światowej
w zamku mieściła się jednostka wojskowa. W latach 1952-1959 znajdował się tu Dom Dziecka, w którym było około 1000 dzieci
koreańskich i ponad 200 dzieci polskich przywiezionych w 1954 roku z całej Polski. W latach 1966-1974 budynek zajmował
batalion wojsk Obrony Terytorialnej Kraju. Po opuszczeniu przez wojsko zamek zaczął podupadać. Od 1992 roku należy do
Chrześcijańskiego Ośrodka "Elim" Kościoła Baptystów.
Budowla składa się z trzech dwukondygnacyjnych skrzydeł okalających wewnętrzny dziedziniec krużgankami, których arkady wsparte są na jońskich kolumnach. W narożach znajdują się schody. Od czwartej strony budynek nzamknięty jest murem kurtynowym. Na dziedziniec prowadzi brama wjazdowa z portalem, przed którą znajduje się kamienny most przerzucony przez fosę obronną.
Skałki "Szwajcaria Lwówecka" to zgrupowanie piaskowcowych form skalnych, największe poza
Górami Stołowymi
w całych Sudetach. Znajdują się w obrębie Parku Krajobrazowego Doliny Bobru. Skały rozciągają się na długości około
200 m nad głęboko wciętą doliną potoku Srebrna, będącego lewostronnym dopływem Bobru. W północnej ścianie skalnej o
łącznej wysokości do 20 m znajdują się cztery wolnostojące baszty skalne oraz szereg ambon, półek skalnych, szczelin i
jaskiń szczelinowych.
10.2018 Na podstawie stron internetowych:
Strona miasta i gminy Lwówek Śląski
oraz
Lwówek Śląski w Wikipedii. Aktualizacja 28.12.2018 |
Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny Basteja Baszta Bramy Lubańskiej Klasztor i kościół św. Franciszka z Asyżu Ratusz Ratusz Ratusz Dom Ław Chlebowych Szwajcaria Lwówecka Wszystkie zdjęcia wykonane aparatem Panasonic Lumix DMC-FZ300
|