| Strona główna Galeria zdjęć |
|
Muzeum Etnograficzne rozpoczęło działalność 1 stycznia 1959 roku. Muzeum wykształciło się z Działu Etnografii Muzeum Miejskiego
w Toruniu (dziś Muzeum Okręgowe). Twórczynią muzeum i jego wieloletnim dyrektorem była profesor UMK
Maria Znamierowska-Prüfferowa.
Dziś muzeum nosi jej imię.
Siedzibą muzeum jest dawny Arsenał artyleryjski z 1824 roku, będący jednym z elementów twierdzy toruńskiej. Muzeum dokumentuje historię kultury ludowej na Kujawach, Pałukach, Kaszubach, Ziemi Chełmińskiej i Dobrzyńskiej. W 2012 roku muzealna kolekcja liczyła ponad 60 tys. obiektów. W głównej siedzibie mieści się wystawa stała "Tajemnice codzienności. Kultura ludowa i jej pogranicza od Kujaw do Bałtyku (1850-1950)", udostępniona dla zwiedzających na początku 2010 roku. Jest to jedna z najnowocześniejszych ekspozycji w polskim muzealnictwie etnograficznym. Prezentuje życie codzienne ludzi ze wsi i małych miasteczek z regionów etnograficznych: Kujaw, Ziemi Chełmińskiej, Kaszub, Borów Tucholskich, Kociewia, Pałuk, Ziemi Dobrzyńskiej i Krajny. Wystawa podzielona jest na 8 części: Jak żyli ludzie 100 - 150 lat temu, Natura i historia, Bliskie ciału - o ubiorach, higienie i jedzeniu, Rytm życia, Praca, Jak świętowano i w co wierzono, W wolnym czasie, Nowe horyzonty oraz Poszukiwanie piękna. (fot.) (fot.) (fot.) Drugą wystawą stałą jest Salonik prof. Marii Znamierowskiej-Prüfferowej, założycielki muzeum. Oprócz wystaw stałych w Arsenale organizowane są również ekspozycje czasowe. Przy muzeum znajduje jest Park Etnograficzny o powierzchni 1,7 ha, prezentujący budownictwo wiejskie z: Kujaw, Ziemi Chełmińskiej, Ziemi Dobrzyńskiej, Borów Tucholskich, Kociewia, Kaszub. Są to: chałupy, młyn wodny, wiatrak, budynki gospodarcze, mała architektura, a także lapidarium. Toruński skansen to jedyna tego typu ekspozycja w ścisłym centrum miasta. Muzeum posiada również oddziały - Zagrodę Rybacko-Rolniczą w Kaszczorku oraz niedawno uruchomiony Olenderski Park Etnograficzny w Wielkiej Nieszawce. Zdjęcia z parku w Wielkiej Nieszawce są tutaj. Muzeum jest samorządową instytucją kultury, a jego organizatorem jest Samorząd Województwa Kujawsko-Pomorskiego. Na terenie skansenu znajdują się następujące obiekty:
Pochodzi z początku XIX wieku. We wnętrzu, zamieszkiwanym przez dwupokoleniową rodzinę, wyposażenie z przełomu XIX i XX wieku
(fot.).
Obora, tzw. glinianka z II połowy XIX wieku (rekonstrukcja). Ściany wylepione są gliną i pobielone wapnem. W jej wnętrzu
znajduje się kurnik, obora i stajnia, a w miejscu dawnego chlewa prezentowana jest olejarnia, pokazująca domowy wyrób oleju.
Zbudowana w 1806 roku. W jej wnętrzu znajduje się klepisko, na którym młócono zboże. Po jego bokach, w dwóch sąsiekach, gromadzono
niewymłócone zboże, słomę i siano.
Zbudowana na początku XIX wieku. We wnętrzu znajduje się izba dziadków i izba młodych. Część mieszkalna starszych gospodarzy
wyposażona jest w meble i sprzęty z końca XIX wieku, a izba młodych wraz z sienią w meble z początku XX wieku.
(fot.)
Pochodzi z początku XIX wieku. We wnętrzu trzy odrębne pomieszczenia dla zwierząt. Z prawej strony znajduje się wozownia.
Z początku XIX wieku. W izbie zajmowanej przez starszych gospodarzy meble z XIX wieku. Druga izba należąca do młodych gospodarzy z dziećmi
wyposażona jest w młodsze meble.
Z początku XVIII wieku, jest jednym z najstarszych, zachowanych drewnianych obiektów budownictwa gospodarczego z Borów Tucholskich.
W szczycie znajduje się przybudówka, we wnętrzu której zaprezentowano olejarnię.
Z połowy XIX wieku. To kurna chałupa, dym z otwartego paleniska uchodził na strych i dalej na zewnątrz otworami w szczytach dachu.
Ramę okienną wypełniają błony z wołowych pęcherzy. Wnętrze prezentuje warunki życia dwupokoleniowej rodziny, bezrolnej,
uprawiającej mały, przydomowy ogródek z kurami i kozami.
Zbudowana na początku XX wieku. We wnętrzu prezentowany jest sprzęt pożarniczy i alarmowy oraz różnego rodzaju akcesoria strażackie.
Centralne miejsce zajmuje konny wóz bojowy ze skrzynią wodną i pełnym oprzyrządowaniem, który pochodzi z przełomu XIX i XX wieku.
W przybudówce znajduje się drewniany beczkowóz, a przy remizie stoi dzwonnica z żeliwnym dzwonem, którym alarmowano wieś o pożarze
(fot.).
Z II połowy XIX wieku. Wewnątrz duże, dwurożne kowadło, obok mniejsze, pomocnicze do odkuwania przedmiotów drobnych lub
trudnych w obróbce na dużym kowadle. Za nimi znajduje się palenisko
(fot.).
Do obróbki metalu na zimno służył stół z imadłami, na którym rozłożone są różne narzędzia kowalskie.
Zbudowany w 1896 roku, nadal w pełni sprawny, uruchamiany w czasie imprez organizowanych na terenie parku. To wiatrak słupowy,
bryła budynku obracana była na nieruchomej konstrukcji. Przed rozpoczęciem przemiału młynarz ustawiał wiatrak przy
pomocy kołowrotu względem kierunku wiatru i w zależności od jego siły nadawał odpowiednie napierzenie skrzydłom. Młynarz regulował
również rozstaw kamieni młyńskich, dostosowując go do rodzaju ziarna i gatunku mąki.
Z połowy XIX wieku. Ma bogate zdobienia stolarki drzwiowej i okiennej. W chałupie mieszkali dziadkowie i rodzice z czwórką dzieci, którzy
gospodarowali na niewielkiej ziemi i zajmowali się zbieractwem runa leśnego. Izba młodych została wyposażona w meble z początku XX wieku,
w izbie dziadków znajdują się starsze sprzęty.
Zbudowany na początku XX wieku. Napęd młyna początkowo stanowiło koło wodne, później była to turbina. Oba rozwiązania poprzez system
transmisyjny wprawiały w ruch poszczególne urządzenia. Wewnątrz prezentowane jest wyposażenie pierwotne oraz to po modernizacji.
Muzeum Etnograficzne leży w sercu
Torunia
nieopodal zabytkowej starówki (3 minuty pieszo od Rynku). Wstęp płatny. Zwiedzanie ułatwiają audioprzewodniki, które można wypożyczyć przy kasie.
07.2018 Na podstawie stron internetowych: Muzeum Etnograficzne w Toruniu i Muzeum Etnograficzne w Toruniu w Wikipedii oraz folderu Muzeum Etnograficznego. Aktualizacja 15.07.2018 |
Wszystkie zdjęcia wykonane aparatem Panasonic Lumix DMC-FZ300
|
