Muzeum mieści się w dawnej hucie żelaza wybudowanej w latach 1890-1892 przez Francuskie Towarzystwo Metalurgiczne. Początkowo należała do rodziny Platerów, a następnie do Spółki Akcyjnej Handlowo-Przemysłowej "Elibor". W 1939 roku została oddana w dzierżawę Hucie Pokój z Rudy Śląskiej. Huta działała do 1940 roku, kiedy to Niemcy wyłączyli wielki piec.
Po II wojnie światowej, w 1948 roku, podjęto działania mające na celu ratowanie huty, wykonano wówczas prace zabezpieczające zabytek, przerwane jednak z braku pieniędzy. W 1960 roku obiekt przejęło Muzeum Techniki NOT w Warszawie. W latach 2008-2010 przeprowadzono w muzeum prace konserwatorskie. Po remoncie w halach huty umieszczono nową wystawę - samochodów i motocykli.

Obiekty huty zachowały unikalną formę architektoniczną, która nawiązuje do stylu neoromańskiego. Budynki zbudowano z kamienia łupanego z detalami z cegły. Budynki uporządkowane są w ciągu technologicznym dzięki czemu można prześledzić dawny proces wytopu i przeróbki żelaza. W muzeum prezentowany jest system wielkopiecowy opalany węglem drzewnym w skład którego wchodzą: piec (ostatni w Europie piec opalany węglem drzewnym), wieża wyciągowa o napędzie wodnym, dwie dmuchawy leżące, dwa komplety nagrzewnic rekuperatorowych, odpylacz i trzy prażaki rudy.
Wielki piec  (fot.)  (fot.) pracował bez przerwy od roku do trzech lat, po czym był wygaszany, reperowany i na nowo rozpalany. Wyprodukowanie 100 kg surówki wymagało zużycia 115 kg węgla drzewnego, 19 kg kamienia wapiennego i 230 kg rudy żelaza. Przy wytopie pracowało około siedemdziesięciu robotników. Do wnętrza wielkiego pieca dmuchano sprężone powietrze wykorzystując dwie dmuchawy parowe: polską i francuską. Polska dmuchawa pochodziła z Fabryki Andrzeja Zamojskiego. Maszyna pracowała początkowo przy wielkim piecu w Aleksandrowie, a następnie została przeniesiona do Chlewisk jako zapasowa. Prawdopodobnie powstała przed powstaniem styczniowym. Sprężone powietrze zanim trafiło do wielkiego pieca było nagrzewane w nagrzewnicach. W procesie wielkopiecowym powstawała surówka (żelazo), z której na miejscu odlewano gotowe wyroby lub sprzedawano w postaci gąsek.
Rudę żelaza oraz węgiel drzewny dowożono do huty kolejką. Ruda żelaza pochodziła z leżących wokół Chlewisk złóż stosunkowo czystej rudy syderytowej, która umożliwiała produkcję surówki zawierającej bardzo mało fosforu i tylko ślady siarki. Rudę składowano na nieistniejącym dziś placu, a następnie prażono ją w celu polepszenia jakości w prażakach. Do dziś zachowały się trzy prażaki opalane miałem węglowym. Huta posiadała również dwa prażaki opalane gazem wielkopiecowym. Następnie ruda i paliwo w wagonikach trafiały na wagę. Po zważeniu surowce podnoszono windą zamontowaną w wieży, a potem wprost z wagonów wrzucano do wielkiego pieca.
Winda wodna  (fot.)  (fot.) zamontowana jest w wieży  (fot.), która jest wyższa od wielkiego pieca. Winda ma dwie klatki zawieszone na wspólnej linie: jedną przeznaczoną na wagonik z węglem i rudą żelaza, drugą na zbiornik z wodą. W celu podniesienia wagoników z surowcami do zbiornika pompowano wodę, aż ciężar klatki z wodą przeważył ciężar klatki z wsadem i wciągał ją na górę. Z górnego pomostu wieży rozciąga się ładny widok na hutę i okolicę  (fot.).

Oprócz wyposażenia huty muzeum prezentuje jeszcze trzy ekspozycje:

Muzeum Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego w Chlewiskach jest oddziałem Muzeum Techniki i Przemysłu NOT w Warszawie. Zwiedzanie odbywa się w grupach z przewodnikiem. Czas zwiedzania wynosi około 1,5-2 godziny. Wstęp płatny.

----------------------------------------------------------------------------------------------------
Według najnowszych wiadomości prasowych los Muzeum Techniki i Przemysłu NOT w Warszawie jest zagrożony. Muzeum ma spore długi i może dojść zarówno do zwolnień pracowników, jak i likwidacji muzeum. Co stałoby się wówczas z oddziałem w Chlewiskach nie wiadomo...


Muzeum znajduje się we wsi Chlewiska, która leży w powiecie szydłowieckim, w województwie mazowieckim. Miejscowość leży w odległości około 37 km na południowy zachód od Radomia. Przez wieś przebiega droga wojewódzka nr 727.
Według danych z roku 2008 miejscowość liczyła nieco ponad 1000 mieszkańców.